http://kalaureiainthepresent.org

Camera Kalaureia: An Archaeological Photo-Ethnography | Μια Αρχαιολογική Φωτο-Εθνογραφία / Yannis Hamilakis & Fotis Ifantidis | Γιάννης Χαμηλάκης & Φώτης Υφαντίδης

Out now by Archaeopress as open access and on print-on-demand.

Details on:

http://archaeopress.com/ArchaeopressShop/Public/displayProductDetail.asp?id=%7B5795E01E-3C43-4204-8335-9F80F493023C%7D

How can we find alternative, sensorially rich and affective ways of engaging with the material past in the present? How can photography play a central role in archaeological narratives, beyond representation and documentation?This photo-book engages with these questions, not through conventional academic discourse but through evocative creative practice. The book is, at same time, a site guide of sorts: a photographic guide to the archaeological site of the Sanctuary of Poseidon in Kalaureia, on the island of Poros, in Greece.

Ancient and not-so-ancient stones, pine trees that were “wounded” for their resin, people who lived amongst the classical ruins, and the tensions and the clashes with the archaeological apparatus and its regulations, all become palpable, affectively close and immediate.

Furthermore, the book constitutes an indirect but concrete proposal for the adoption of archaeological photo-ethnography as a research as well as public communication tool for critical heritage studies, today.

Πώς μπορούμε να εφεύρουμε εναλλακτικούς, αισθητηριακά πλούσιους και συν-κινητικούς τρόπους επικοινωνίας με το υλικό παρελθόν σήμερα; Πώς μπορεί η φωτογραφία να διαδραματίσει ένα κεντρικό ρόλο στις αρχαιολογικές αφηγήσεις, πέρα απ’ την τεκμηρίωση και την αναπαράσταση;

Το φωτογραφικό αυτό δοκίμιο διερευνά αυτά τα ερωτήματα, όχι διαμέσου μιας παραδοσιακής ακαδημαϊκής αφήγησης αλλά διαμέσου της καλλιτεχνικής πρακτικής. Το βιβλίο αυτό είναι ταυτόχρονα και ένας ιδιαίτερος περιηγητικός οδηγός: ένας αρχαιολογικός οδηγός στο Ιερό του Ποσειδώνα στην Καλαυρεία, στο σημερινό νησί του Πόρου.

Οι αρχαίες και οι όχι-και-τόσο-αρχαίες πέτρες, τα πεύκα που «πληγώνονταν» για το ρετσίνι, οι άνθρωποι που ζούσαν ανάμεσα στα ερείπια, αλλά και οι εντάσεις και οι συγκρούσεις με τον αρχαιολογικό μηχανισμό και τους κανονισμούς του, όλα αποκτούν απτότητα, συν-κινητική εγγύτητα και αμεσότητα.

Τέλος, το βιβλίο συνιστά μιαν έμμεση αλλά συγκεκριμένη πρόταση για την υιοθέτηση της αρχαιολογικής φωτο- εθνογραφίας ως ερευνητικού εργαλείου αλλά και ως μεθόδου επικοινωνίας με το κοινό, στο πεδίο των κριτικών σπουδών πολιτισμικής κληρονομιάς σήμερα.